Traducciones de „Redestil“ en el diccionario neerlandés » alemán

(Ir a alemán » neerlandés)

vre·des·tijd <vredestijd|en> [vredəstɛit] SUST. m

vredestijd

Friedenszeiten pl.

in vredestijd

in Friedenszeiten

re·de·na·tie <redenatie|s> [redəna(t)si] SUST. f

redenatie

Argumentation f

re·de·rij <rederij|en> [redərɛi] SUST. f

rederij

Reederei f

rederij

Schifffahrtsunternehmen nt

re·de·twis·ten <redetwistte, h. geredetwist> [redətwɪstə(n)] V. intr.

redetwisten

sich streiten

redetwisten (wetenschappelijk)

disputieren

pre·des·ti·na·tie [predɛstina(t)si] SUST. f geen pl.

predestinatie

Prädestination f form.

predestinatie

Vorherbestimmung f

re·de·lijk¹ <redelijke, redelijker, redelijkst> [redələk] ADJ.

1. redelijk (met rede begaafd):

redelijk

vernunftbegabt

de mens is een redelijk wezen

der Mensch ist ein vernunftbegabtes Wesen

2. redelijk (rationeel):

redelijk

vernünftig

redelijk

rational

3. redelijk (geldsom, straf: rechtvaardig):

redelijk

angemessen

redelijk

berechtigt

redelijk

vertretbar

binnen redelijke grenzen

in vertretbaren Grenzen

een redelijke prijs

ein angemessener Preis

4. redelijk (vrij goed):

redelijk

leidlich

dat geeft een redelijk bestaan

damit kann man einigermaßen auskommen

5. redelijk (behoorlijk):

redelijk

anständig

re·de·naar <redenaar|s> [redənar] SUST. m

redenaar

Redner m

hij is geen redenaar

er ist nicht redegewandt

re·de·loos [redəlos] ADJ.

1. redeloos (niet met rede begaafd):

het redeloze vee

das vernunftlose Vieh

2. redeloos:

redeloos (dwaas)

töricht

redeloos (sterker)

vernunftwidrig

redeloze vooroordelen

törichte Vorurteile pl.

3. redeloos (niet naar rede luisterend):

redeloos

unvernünftig

redeloos

blind

redeloze woede

blinde Wut f

4. redeloos (zinloos):

redeloos

sinnlos

de redeloze ellende van het menselijk bestaan

das sinnlose Elend des menschlichen Daseins

re·de·ne·ring <redenering|en> [redənerɪŋ] SUST. f

1. redenering (argumentatie):

redenering

Argumentation f

door (logische) redenering

durch (eine logische) Argumentation

2. redenering (relaas):

redenering

Darlegung f

hij houdt ellenlange redeneringen

er hält stundenlange Reden

re·de·loos·heid <redeloos|heden> [redəloshɛɪt] SUST. f

redeloosheid

Unvernunft f

redeloosheid

Torheit f form.

dood·stil [dotstɪl] ADJ.

doodstil

totenstill

doodstil

mucksmäuschenstill coloq.

hij bleef doodstil zitten

er saß unbeweglich da

het was er doodstil

es herrschte Totenstille

muis·stil [mœystɪl] ADJ.

muisstil

mäuschenstill

zich muisstil houden

sich mäuschenstill verhalten

wind·stil [wɪntstɪl] ADJ.

1. windstil (zonder wind):

windstil

windstill

2. windstil (beschut):

windstil

windgeschützt

re·den¹ <reden|en> [redə(n)] SUST. f

1. reden:

reden (wat de mens doet handelen)

Grund m

reden (wat de mens doet handelen)

Beweggrund m

reden (aanleiding)

Anlass m

daar was alle reden voor

das hatte schon einen Grund

een gegronde reden

ein triftiger Grund

ik heb er mijn reden voor

dafür habe ich meine Gründe

ik heb reden om te veronderstellen dat …

ich habe Grund zu der Annahme, dass …

een reden te meer om …

ein weiterer Grund, …

met reden

zu Recht

met reden

aus gutem Grund

om reden dat coloq.

weil

om reden dat coloq.

da

om die reden

aus diesem Grund [o. Anlass]

om persoonlijke redenen

aus persönlichen Gründen

geen reden tot klagen hebben

keinen Grund zum Klagen haben

2. reden:

reden (motief, argument)

Grund m

reden (toelichting, verklaring)

Begründung f

iets als reden aanvoeren

etw zur Begründung anführen

een met redenen omkleed voorstel

ein begründeter Vorschlag

om welke reden dan ook

aus welchem Grund auch immer

3. reden wisk.:

reden

Verhältnis nt

re·der <reder|s> [redər] SUST. m

reder

Reeder m

vre·des·naam [vredəsnam]

kom in vredesnaam hier!

komm um Gottes willen her!

hoe is het in vredesnaam mogelijk!

wie ist das um Himmels willen möglich?

laat hem in vredesnaam dan maar komen

dann lass ihn eben in Gottes Namen kommen

vre·des·mis·sie <vredesmissie|s> [vredəsmɪsi] SUST. f

vredesmissie

Friedenseinsatz m

me·de·strij·der <medestrijder|s> [medəstrɛɪdər] SUST. m

1. medestrijder (mededinger):

medestrijder

Mitbewerber m

2. medestrijder (wapenbroeder):

medestrijder

Kampfgefährte m