Traducciones de „zabrа́nit“ en el diccionario polaco » alemán

zabronić [zabroɲitɕ]

zabronić form. perf. od zabraniać

Véase también: zabraniać

zabraniać <‑ia; imperf. ‑iaj; form. perf. zabronić> [zabraɲatɕ] V. trans.

zabraniać komuś czegoś

jdm etw verbieten [o. untersagen]

zabraniać komuś coś robić

jdm verbieten [o. untersagen] , etw zu tun

„palenie zabronione!”

„Rauchen nt verboten!“

zabraniać <‑ia; imperf. ‑iaj; form. perf. zabronić> [zabraɲatɕ] V. trans.

zabraniać komuś czegoś

jdm etw verbieten [o. untersagen]

zabraniać komuś coś robić

jdm verbieten [o. untersagen] , etw zu tun

„palenie zabronione!”

„Rauchen nt verboten!“

zabrnąć [zabrnoɲtɕ]

zabrnąć form. perf. od brnąć

Véase también: brnąć

brnąć <‑nie; imperf. ‑nij; form. perf. za‑> [brnoɲtɕ] V. intr.

1. brnąć:

brnąć (iść przez błoto, piach, wodę)

waten

brnąć (iść w śniegu)

stapfen

2. brnąć fig. (popadać):

brnąć w długi

in Schulden geraten

zabraknąć <‑nie> [zabraknoɲtɕ] V. intr. form. perf.

1. zabraknąć (nie wystarczyć):

zabraknąć

ausgehen

zabraknąć

zur Neige gehen elev.

komuś zabrakło cierpliwości/sił/odwagi

jdn verließ die Geduld f /die Kraft f /der Mut m

komuś zabrakło chleba/pieniędzy

jdm ging das Brot nt /das Geld nt aus

2. zabraknąć (nie pojawić się gdzieś):

zabraknąć

fehlen

co zrobisz, gdy go zabraknie?

was machst du, wenn er nicht [mehr] da ist?

zabrakło jej na tym zebraniu

sie fehlte bei dieser Besprechung

I . zabrudzić <‑dzi; imperf. ‑udź> [zabrudʑitɕ]

zabrudzić form. perf. od zabrudzać

II . zabrudzić <‑dzi; imperf. ‑udź> [zabrudʑitɕ] V. v. refl. form. perf.

zabrudzić

sich acus. beschmutzen

samochód szybko się zabrudził

der Wagen m wurde schnell schmutzig

zabrudził się farbą podczas malowania

er hat sich während des Streichens mit Farbe beschmutzt

Véase también: zabrudzać

zabrudzać <‑dza; form. perf. zabrudzić> [zabrudzatɕ] V. trans.

zabrudzać

verschmutzen

zabrudzić sobie ręce smarem

sich dat. die Hände mit einem Schmiermittel beschmutzen

I . zabrzmieć <‑mi> [zabʒmjetɕ]

zabrzmieć form. perf. od brzmieć

II . zabrzmieć <‑mi> [zabʒmjetɕ] V. intr.

1. zabrzmieć:

zabrzmieć (dać się słyszeć) (pieśń, fanfary)

[er]klingen

zabrzmieć (dać się słyszeć) (pieśń, fanfary)

erschallen elev.

2. zabrzmieć (wypełnić się dźwiękiem):

sala zabrzmiała oklaskami

der Saal schallte [o. ertönte elev. ] von Beifall

3. zabrzmieć fig. (przybrać odcień, ton):

zabrzmieć

sich acus. anhören

jej wypowiedź zabrzmiała ironicznie

ihre Aussage hat ironisch geklungen

4. zabrzmieć fig. (uzewnętrznić się):

zabrzmieć

mitklingen

w jego głosie zabrzmiała groźba

in seiner Stimme klang eine Drohung f mit

Véase también: brzmieć

brzmieć <‑mi; imperf. ‑ij; form. perf. za‑> [bʒmjetɕ] V. intr.

1. brzmieć:

brzmieć (wydawać dźwięk) (dzwon)

läuten

brzmieć (dzwonek)

klingeln

2. brzmieć:

brzmieć (być słyszanym) (melodia, okrzyk)

schallen

brzmieć (być słyszanym) (melodia, okrzyk)

tönen

3. brzmieć (zawierać treść):

brzmieć

lauten

rozkaz brzmiał...

der Befehl m lautete ...

tekst brzmi następująco...

der Text m lautet wie folgt...

to dobrze brzmi

das klingt gut [o. hört sich gut an]

to dziwnie brzmi w jej ustach

das klingt seltsam aus ihrem Mund