Traducciones de „gęgnąć“ en el diccionario polaco » alemán

zegnać [zegnatɕ]

zegnać form. perf. od zganiać

Véase también: zganiać , zganiać

I . zganiać² <‑ia> [zgaɲatɕ] V. trans. form. perf. coloq. (zmęczyć chodzeniem)

zganiać

ablaufen

zganiał całe miasto, szukając garnituru

er ist die ganze Stadt nach einem Anzug abgelaufen

II . zganiać² <‑ia> [zgaɲatɕ] V. v. refl. form. perf. (zmęczyć się)

zganiać

sich dat. die Füße ablaufen [o. wundlaufen]

zganiać¹ <‑ia; form. perf. zegnać [lub zgonić]> [zgaɲatɕ] V. trans.

1. zganiać (spędzać):

zganiać bydło

zusammentreiben

2. zganiać (odganiać):

zganiać muchę

verscheuchen

I . żegnać¹ <‑na; form. perf. po‑> [ʒegnatɕ] V. trans.

żegnać kogoś

jdn verabschieden

II . żegnać¹ <‑na; form. perf. po‑> [ʒegnatɕ] V. intr.

żegnaj!

leb wohl!

III . żegnać¹ <‑na; form. perf. po‑> [ʒegnatɕ] V. v. refl.

żegnać się z kimś

sich acus. von jdm verabschieden

żegnać się z kimś

von jdm Abschied nehmen

locuciones, giros idiomáticos:

żegnać się ze światem elev.

aus dem Leben scheiden

odegnać [odegnatɕ]

odegnać form. perf. od odganiać

Véase también: odganiać

odganiać <‑ia; form. perf. odgonić [lub odegnać]> [odgaɲatɕ] V. trans.

odganiać

wegjagen

odganiać

fortjagen

odganiać psa od stołu

den Hund vom Tisch wegjagen

locuciones, giros idiomáticos:

i kijem go nie odgoni

er ist nicht loszuwerden

gęgać <gęga; form. perf. gęgnąć> [geŋgatɕ] V. intr.

1. gęgać fig. (bełkotać):

gęgać

nuscheln coloq.

gęgać

brummeln

2. gęgać solo imperf. coloq. (gadać):

gęgać

plappern coloq.

gęgać

schnattern coloq.

3. gęgać:

gęgać (wydawać dźwięk) (gęś)

schnattern

legnąć [legnoɲtɕ]

legnąć → lec

Véase también: lec

lec <legnie> [lets] V. intr. form. perf. elev.

1. lec (położyć się):

lec

sich acus. [hin]legen

lec jak długi [lub długa]

der Länge nach hinfallen

2. lec < form. perf. po‑> (stracić życie):

lec

fallen

lec

ums Leben kommen

poległ w bitwie o wolność ojczyzny

er kam bei der Schlacht um die Freiheit des Vaterlandes ums Leben

lec w grobie

ums Leben kommen

3. lec fig. (ulec zniszczeniu):

lec

zerstört werden

miasto legło w gruzach

die Stadt f versank in Schutt und Asche

nagnać [nagnatɕ]

nagnać form. perf. od naganiać

Véase también: naganiać

naganiać <‑ia; imperf. ‑aj; form. perf. nagnać [lub nagonić]> [nagaɲatɕ] V. trans.

naganiać (napędzić):

naganiać

antreiben

naganiać zwierzęta

zusammentreiben

naganiać liście, chmury

herbeitreiben

naganiać liście, chmury

heranwehen

locuciones, giros idiomáticos:

naganiać kogoś do roboty/nauki

jdn zum Arbeiten/Lernen antreiben

I . pognać [pognatɕ] form. perf.

pognać → pogonić

II . pognać [pognatɕ] V. trans. fig. elev. (być przyczyną wyjazdu lub powrotu)

pognać

hintreiben

bieda pognała ich na Zachód

die Armut f hat sie nach Westen [hin]getrieben

III . pognać [pognatɕ] V. intr. fig. coloq. (pomyśleć o kimś/czymś)

jej myśli pognały ku rodzinie

ihre Gedanken mpl führten sie zu ihrer Familie

Véase también: pogonić

I . pogonić [pogoɲitɕ]

pogonić form. perf. od poganiać

II . pogonić [pogoɲitɕ] V. trans. form. perf.

1. pogonić coloq. (popędzać w jakimś kierunku):

pogonić

treiben

pogonić bydło na łąkę

das Vieh auf die Weide treiben

2. pogonić coloq. (zmuszać do pracy):

pogonić

antreiben

pogonić dzieci do lekcji

Kinder zum Hausaufgabenmachen antreiben

3. pogonić coloq. (zmuszać do ucieczki):

pogonić

vertreiben

pogonić złodziei

Diebe vertreiben

pogonić komuś kota

jdm auf die Füße treten

4. pogonić fig. elev. (spowodować przemieszczenie się):

pogonić chmury

abtreiben

III . pogonić [pogoɲitɕ] V. intr. form. perf.

1. pogonić (popędzić):

pogonić

rennen

pogonili do kina

sie rannten ins Kino

pogoniło kogoś

jd musste mal

2. pogonić (pobiec za kimś/czymś):

pogonić za kotem

einer Katze nachlaufen

3. pogonić fig. elev. (zacząć myśleć o czymś):

pogonić myślą w przyszłość

in die Zukunft schauen

wygnać [vɨgnatɕ]

wygnać form. perf. od wyganiać

Véase también: wyganiać

wyganiać <‑ia; form. perf. wygonić [lub wygnać]> [vɨgaɲatɕ] V. trans.

wyganiać

fortjagen

wyganiać

hinaustreiben

wyganiać kogoś z domu

jdn aus dem Haus werfen [o. jagen]

zagnać [zagnatɕ]

zagnać form. perf. od zaganiać

Véase también: zaganiać

zaganiać <‑ia> [zagaɲatɕ] V. trans. coloq.

1. zaganiać < form. perf. zagonić> (goniąc doprowadzić do śmierci):

zaganiać

zu Tode hetzen

psy zagoniły zająca na śmierć

die Hunde mpl haben den Hasen zu Tode gehetzt

2. zaganiać < form. perf. zagnać> <[lub zagonić]> (zapędzić kogoś lub coś):

zaganiać

treiben

zaganiać krowy do obory

die Kühe in den Stall hineintreiben

3. zaganiać < form. perf. zagnać> <[lub zagonić]>:

zaganiać

antreiben

zaganiać kogoś do pracy

jdn zur Arbeit antreiben

dognać [dognatɕ]

dognać form. perf. od doganiać

Véase también: doganiać

doganiać <‑ia; form. perf. dogonić [lub dognać]> [dogaɲatɕ] V. trans.

1. doganiać (doścignąć):

doganiać

einholen

doganiać

erreichen

i w sto koni nie dogoni provb.

der ist weg [o. nicht mehr einzuholen]

2. doganiać fig. (dorównać):

doganiać

einholen