Traducciones de „üdeség“ en el diccionario polaco » alemán

deseń <gen. ‑eniu, pl. ‑enie> [deseɲ] SUST. m

deseń

Muster nt

deseń

Dessin nt

deser <gen. ‑u, pl. ‑y> [deser] SUST. m

deser

Nachspeise f

deser

Dessert nt

na deser są lody

zum Nachtisch gibt es Eis

locuciones, giros idiomáticos:

na deser

zum krönenden Abschluss

udrzeć [udʒetɕ]

udrzeć form. perf. od udzierać

Véase también: udzierać

udzierać <‑ra; form. perf. udrzeć> [udʑeratɕ] V. trans. coloq.

udzierać

abreißen

udrzeć kawałek gazety

ein Stückchen Zeitung abreißen

udusić [uduɕitɕ]

udusić form. perf. od dusić

Véase también: dusić

I . dusić <‑si> [duɕitɕ] V. trans.

1. dusić < form. perf. u‑> (ściskać za gardło):

dusić [lub za‑] [lub pod‑]

würgen

dusić [lub za‑] [lub pod‑]

ersticken

lis dusi kury

der Fuchs m erwürgt die Hühner

strach dusi w gardle

die Angst f verschlägt den Atem

2. dusić (przyciskać, gnieść):

dusić czapkę, klakson

drücken

dusić kogoś w uściskach

jdn zerdrücken

dusić pieniądze

das Geld hamstern

3. dusić coloq. < form. perf. z‑> fig. (tłumić):

dusić płacz, żal, tęsknotę

unterdrücken

4. dusić < form. perf. u‑> <[lub pod‑]> (gotować w małej ilości wody):

dusić mięso, warzywa

dünsten

dusić mięso, warzywa

dämpfen

5. dusić coloq. (wymuszać):

dusić

[be]drängen

dusiła go, aby poszedł z nią

sie bedrängte ihn mitzukommen

dusić kogoś podatkami

jdn mit Steuern erdrücken

II . dusić <‑si> [duɕitɕ] V. intr.

duszący kaszel

Reizhusten m

dym dusi

der Rauch m ist zum Ersticken

gaz duszący

Erstickungsgas nt

III . dusić <‑si> [duɕitɕ] V. v. refl.

1. dusić (dusić jeden drugiego):

dusić

sich acus. gegenseitig erwürgen

2. dusić < form. perf. u‑>:

dusić [lub za‑] [lub pod‑] (nie móc oddychać) (człowiek)

ersticken

3. dusić fig.:

dusić (czuć się przytłoczonym) (człowiek)

sich acus. niedergeschlagen fühlen

4. dusić < form. perf. u‑>:

dusić [lub pod‑] [lub po‑] (ugotować się) (mięso, warzywa)

garen

dusić [lub pod‑] [lub po‑] (ugotować się) (mięso, warzywa)

gedämpft [o. gedünstet] werden

udziec <gen. udźca, pl. udźce> [udʑets] SUST. m GASTR.

udziec

Keule f

sarni udziec

Hirschkeule f